Έρωτας για το τζιν

Aλλά στο δικό μου ο κανόνας ήταν να κληρονομείς τα ρούχα των αδερφών σου. Μια παράδοση με την οποία ήμουν ιδιαίτερα ξετρελαμένη, αφού η μικρή fashionista μέσα μου ανυπομονούσε να κάνει τα πρώτα μου πειράματα «mix and match». Η αλήθεια είναι ότι το λαχταρούσα – αχ, πόσο το λαχταρούσα! Περίμενα τη μέρα που θα ήταν πολύ κοντό για τον αδερφό μου και τέλειο για μένα, χωρίς να λαμβάνω υπόψη τον παράγοντα «P». 

Η μητέρα μου είχε έναν χαριτωμένο όρο για τα οπίσθια των γυναικών στην οικογένειά μας: Patapeo. Ήταν το αστείο παρατσούκλι που είχε δώσει στις καμπύλες μας, τις οποίες πίστευε ότι ήταν ιερό σήμα κατατεθέν της θηλυκότητας.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ήταν ένα μαρτύριο: το τζιν των ονείρων μου κατέληξε στον ξάδερφό μου, και κατά διαστήματα έσερνα τη μητέρα μου στα καταστήματα με τζιν (το ορκίζομαι, υπήρχαν και λέγονταν έτσι) όπου, για να χωρέσει το Patapeo μου, σχηματιζόταν μια σακούλα πίσω στη μέση μου, σαν ένα καγκουρό γυρισμένο προς τα πίσω.

Καθησύχαζα τον εαυτό μου λέγοντας: και τι έγινε, με όλες αυτές τις υπέροχες φούστες που έχεις, ποιος νοιάζεται για ένα τζιν; Για να ξεπεράσω το πλήγμα, πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του γυμνασίου φορώντας μόνο φούστες μέχρι το πάτωμα, και μετά κάποια στιγμή το σταμάτησα.

Ο καιρός περνούσε, παρηγορούσα τον εαυτό μου με τζιν μπουφάν, πουκάμισα και φούστες, όπως την υπέροχη μακριά φούστα που έκλεβε πάντα την παράσταση, ώσπου μια μέρα, βρέθηκε μπροστά μου ένα παντελόνι καμπάνα, μακρινός συγγενής εκείνου που ανήκε στον αδερφό μου.

Χάνω την ψυχραιμία μου, τρέχω στο δοκιμαστήριο, το φοράω και... μου κάνει! Όχι μόνο μου εφαρμόζει, αλλά δείχνει και ωραίο πάνω μου, και μπορώ να καθίσω χωρίς τον κίνδυνο να γίνω μπλε. Και από εκείνη τη στιγμή και μετά είμαστε αχώριστοι. Μάλιστα, νομίζω ότι ο DJ θα μου κάνει πρόταση γάμου από μέρα σε μέρα.