Λατρεύω το κασμίρ σου

Τις περισσότερες μέρες νομίζω ότι είμαι καλός άνθρωπος. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι άγια, κάθε άλλο. Με όλα τα μικρά, αθώα ψέματα που λέω, όπως το να λέω «Φτάνω τώρα», ενώ μόλις έχω βγει από το σπίτι, θα κορόιδευα τον εαυτό μου.

Κανόνας δεύτερος: βουρτσίζω απαλά, ιδανικά με το σωστό εργαλείο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, χτενίζω τις μπούκλες μου με τα δάχτυλα. Πιθανότατα έχω γλιτώσει μια μικρή περιουσία χάρη στον χρόνο που αφιερώνω στο βούρτσισμα, χρόνο που τώρα μπορώ να αφιερώσω για να δείξω λίγη αγάπη στα πουλόβερ μου. Χωρίς δράματα, μόνο συντήρηση, ειδικά επειδή αλλιώς αυτά τα ενοχλητικά μικρά εξογκώματα που το βούρτσισμα αποτρέπει είναι σίγουρο ότι θα φανούν.

Κανόνας νούμερο τρία: το αφήνουμε να αναπνεύσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μου αρέσει να φαντάζομαι το κασμίρ, ενώ κοιμάμαι, να συλλογίζεται τις περιπέτειες της ημέρας ή να επανέρχεται μετά το άγχος της διαβολικής τσάντας που τρίβεται πάνω του.

Κανόνας νούμερο τέσσερα: το φυλάμε στη δική του συσκευασία, χωρίς να το στριμώχνουμε σε μια γεμάτη ντουλάπα.

Κανόνας νούμερο έξι, ο πιο σημαντικός για ακατάστατα άτομα όπως εγώ: χρησιμοποιούμε πάντα πετσέτα, όπως ένα παιδί, ειδικά όταν τρώμε πρωινό στο αγαπημένο μας ζαχαροπλαστείο, εκεί που τα κρουασάν είναι γεμάτα μαρμελάδα!