Ένα ατελείωτο πρωί... Μια σειρά από ραντεβού που απαιτούν συγκέντρωση, ενεργή συμμετοχή και ετοιμότητα να μιλήσεις, να ακούσεις και να εξηγήσεις. Όταν έρχεται η ώρα του μεσημεριανού, το μόνο που επιθυμείς είναι να καθίσεις, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις μια στιγμή ηρεμίας. Σε κοντινή απόσταση, υπάρχει ένα μπιστρό που το έχει μια μικροκαμωμένη και καλόκαρδη κυρία. Ακόμα κι αν παραγγείλεις ένα απλό σάντουιτς, σου το σερβίρει με την περιποίηση και τη χάρη ενός γκουρμέ εστιατορίου. Πριν από εμένα, μπαίνει μια κοπέλα. Πρέπει να είναι τακτική πελάτισσα, από τον τρόπο που την υποδέχεται η ιδιοκτήτρια. Κάθεται στο τραπέζι απέναντι από το δικό μου και, όσο περιμένω, παρατηρώ το ντύσιμό της: ένα κασμίρ ζιβάγκο, ένα κολιέ με γεωμετρικά μενταγιόν, ένα τζιν με ξεφτισμένο στρίφωμα, γυαλιστερά δερμάτινα μοκασίνια και ένα χοντρό χειροποίητο κασκόλ, που πρέπει να έχει διακοσμήσει η ίδια με μικρές χρυσαφί παραμάνες.