Το Ferragosto μου

Υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία οι Ιταλοί δεν κάνουμε συμβιβασμούς. Τα ζυμαρικά μαγειρεμένα al dente. Να παρακολουθούμε την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου με φίλους σε έναν αυστηρό, προληπτικό σχηματισμό (καθισμένοι στην ίδια θέση στον καναπέ όπως στον τελευταίο αγώνα που κερδίσαμε). Να βγαίνουμε έξω για απεριτίφ ντυμένοι στην τρίχα, ακόμα κι αν είναι στο ίδιο μπαρ της γειτονιάς που πηγαίνουμε πάντα. Ή το Ferragosto. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Ferragosto είναι μια τελετουργία που καθιερώθηκε από τους αρχαίους Ρωμαίους για να γιορτάσουν μια επάξια ανάπαυλα μετά τη δουλειά στα χωράφια, η οποία αργότερα ενσωματώθηκε στη χριστιανική παράδοση. Αλλά δεν είναι μόνο μια ιταλική αργία. Το Ferragosto γιορτάζεται και σε άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Πορτογαλία, αλλά αμφιβάλλω αν γιορτάζεται πουθενά αλλού με τον ίδιο ζήλο που δείχνουν οι Ιταλοί.

MARINA RINALDI SINGLE LAUNCH V2 DESKTOP 800x1066 (7) Marina Rinaldi

MARINA RINALDI SINGLE LAUNCH V2 DESKTOP 600x800 (8) Marina Rinaldi

«Πού θα πας για Ferragosto;» είναι η ερώτηση στα χείλη όλων κάθε καλοκαίρι, ξεπερνώντας το «Τι θα κάνεις για Ferragosto;», επειδή το πού είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Η θάλασσα, τα βουνά, οι λίμνες και η εξοχή είναι σαφώς τα ιδανικά μέρη, και ακόμη και όσοι μείνουν στην πόλη μπορούν να αποφύγουν τη ντροπή του Ferragosto οργανώνοντας απλώς ένα πικνίκ στο πάρκο. Αμφιβάλλω αν το γνωρίζουμε, αλλά ίσως αυτή η έντονη επιθυμία να ξεχυθούμε στην ύπαιθρο δημιουργήθηκε μέσα μας πολύ καιρό πριν από τον καλό αυτοκράτορα Αύγουστο, τον Ρωμαίο ηγέτη που εφηύρε τις Feriae Augusti από τις οποίες προέρχεται αυτή η αργία.

Παρά το γεγονός ότι νιώθουμε ήρωες μόνο και μόνο επειδή βάζουμε σε λειτουργία στο χλοοκοπτικό – γι' αυτό είχα σημειώσει το να μάθω να χρησιμοποιώ δρεπάνι στη λίγο περίεργη λίστα επιθυμιών μου – νιώθουμε το αρχαίο κάλεσμα της εξοχής, την επιθυμία να έρθουμε σε επαφή με τη φύση. Και επειδή είμαστε όλοι κατά βάθος φασαριόζοι, δύσκολα μπορούμε να περιοριστούμε σε ένα μικρό πάρτι στην αυλή. DJ sets στην παραλία, ψησταριές, πυροτεχνήματα που προκαλούν ενθουσιασμό, ομαδικοί χοροί, και αν βρισκόμαστε δίπλα στη θάλασσα, πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε μια βουτιά το ξημέρωμα.

Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε πώς ένιωθα όταν ήμασταν παιδιά και ο πατέρας μου μας στρίμωχνε όλους στο αυτοκίνητο στις 15 Αυγούστου: «Επειδή είναι η καλύτερη μέρα για να ταξιδέψουμε.» Όταν είσαι μικρός, μπορείς να το αντέξεις. Άλλωστε, οι γονείς σου είναι ο κόσμος σου, όπως και τα αδέρφια σου που (όπως τα δικά μου) σε αναγκάζουν να καθίσεις στο μεσαίο κάθισμα μόνο και μόνο για να παραπονεθούν ότι «έχουμε σκάσει από τη ζέστη εξαιτίας σου». Τότε είναι που ξεκινάει η αληθινή μάχη. Τι θα πεις όταν σου κάνουν την πιο σημαντική ερώτηση του καλοκαιριού; «Στον αυτοκινητόδρομο με τον μπαμπά να οδηγεί για ώρες και να επιτρέπεται να κάνει στάση μόνο όταν αρχίζεις να τα κάνεις πάνω σου»;

Στα εφηβικά μου όνειρα, περνούσα το Ferragosto καθισμένη γύρω από μια φωτιά σε μια απίστευτη παραλία, τραγουδώντας δυνατά με τους φίλους μου, και μάλιστα κάποτε με φίλησε ο πιο περιζήτητος τύπος της παρέας. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο χαρούμενη ένιωσα στο πανεπιστήμιο τη μέρα που μια συμφοιτήτριά μου μού είπε ότι η οικογένειά της με προσκάλεσε να γιορτάσουμε μαζί.

Πρώτα μια βαρκάδα και μετά δείπνο σε ένα παραθαλάσσιο εστιατόριο βραβευμένο με αστέρι Michelin... χρειάζεται να πω κι άλλα; Κάποια στιγμή, ποιος ξέρει πώς, συνέβη κάτι παράξενο.

Έπρεπε να οργανώσω την άδεια των διακοπών μου με τους συναδέλφους μου και ξεστόμισα την ακόλουθη πρόταση: «Θα είμαι στο γραφείο στις 16, επιστρέφω στις 15 επειδή είναι πιο εύκολο να ταξιδέψω.» Από τότε, σχεδόν πάντα περνούσα το Ferragosto οδηγώντας. Μου αρέσει η σκέψη ότι ενώ εγώ πατάω το γκάζι, οι υπόλοιποι Ιταλοί χαλαρώνουν, χαρούμενοι και ανέμελοι. Οδηγώντας δίπλα από την ακτογραμμή, νιώθω λίγο σαν την καλή νεράιδα, που προσέχει όσους χορεύουν, γελούν, τρώνε και ερωτεύονται. Και παρηγορεί τη θλίψη, τη μοναξιά, τους φόβους όσων παλεύουν με τη ζωή. Θα ήταν κάτι όμορφο, αν ήταν πράγματι έτσι. Οδηγώ.

Σταματάω μόνο όταν πρέπει να πάω οπωσδήποτε στην τουαλέτα, και πού και πού νιώθω σαν να ακούω τη φωνή του πατέρα μου: «Βάλε τρίτη, αυτή η μεγάλη στροφή θα σε κλείσει αν δεν προσέξεις.»

MEDIA TEXT DESKTOP CRISTINA MANFREDI Marina Rinaldi

Cristina Manfredi: Ποια είναι η συντάκτρια του Νέου Ημερολογίου Μόδας Marina Rinaldi;

Με καταγωγή από την Μπιέλλα και Μιλανέζα από επιλογή, είναι δημοσιογράφος μόδας, lifestyle και κοινωνικών θεμάτων με ζωηρή, αισιόδοξη διάθεση. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος για το Milano Finanza Fashion προτού μετακινηθεί στο Vanity Fair, και αργότερα παραιτήθηκε για να επικεντρωθεί σε προσωπικές ασχολίες, όπως η συγγραφή, το τανγκό, το τρέξιμο και το να περνά χρόνο με τις αγαπημένες της γάτες. Σήμερα είναι αρθρογράφος στα περιοδικά Vanity Fair, L’Officiel, Marie Claire και Style Magazine - Corriere della Sera.